We leven in een tijd waarin een steen in de vijver niet alleen wat rimpels veroorzaakt, maar vergezeld gaat van een zwaar media-echo. Waar vroeger een uit Amerika overgewaaide orthodox christelijke verklaring alleen de christelijke pers haalde, staan alle media even bol van de berichten over de Nashville verklaring waarin strikt wordt vastgehouden aan gedateerde opvattingen.
Nog niet zo lang geleden was de TV taboe in orthodox christelijke kringen, maar door internet en social media is de kijkbuis via de achterdeur toch gemeengoed geworden in de ‘zware’ gemeenschappen. Persoonlijk denk ik dat het taboe op mensen met een wat minder strike bijbelse levenswijze ook aan erosie onderhevig is in deze kerken. Omdat waarschijnlijk toch twijfel binnen deze groep gelovigen is doorgesijpeld, gijpt een aantal voorlieden terug op een document waarin zij voor even wordt bevestigd in hun opvattingen over man en vrouw.
Voor progressieven een kans voor open doel. Natuurlijk moet een dergelijke betuttelende en benauwende interpretatie afgewezen worden, we laten ons tientallen jaren van vooruitgang niet afpakken! Toch is een simpele veroordeling van deze verklaring te eenvoudig. We leven in een vrije samenleving en net zoals we onze verworvenheden voluit verdedigen, moet erkend worden dat de vrijheid ook inhoudt dat mensen politiek incorrecte denkbeelden koesteren. Daarom ben ik geen voorstander van veroordeling of zelfs vervolging.
Hier pleit ik voor doorbreking van polarisatie. Emancipatie betekent ook dat we open staan voor dialoog en het overtuigen. Hetzelfde vragen we van alle geloofsgemeenschappen en andere maatschappelijke stromingen. Bij de PvdA telt iedereen en elke kleur mee en zijn roze rozen een mooie variant op het gebruikelijke rood.
Jan-Willem Mennink
